naar 't ziekenhuis

vrijdag 30 novbember
Amai pruts, nu heb je ons echt doen schrikken. Nog maar net 4 maanden oud en al 6 dagen in 't ziekenhuis moeten doorbrengen. Donderdag 29/11 werd je ziek, tenminste, toen zagen we pas dat er iets mis met je was. Je zag plots héél erg bleek en reageerde bijna op niets meer. Met je waterachtige oogjes keek je ons aan. Ook de nacht hiervoor sliep je al onrustig; je schrok geregeld huilend wakker. Ik dacht aan krampjes, ik had namelijk de avond hiervoor pikante nootjes gegeten en mogelijk had jij hier last van via de borstvoeding ... was het maar waar ...
Donderdag voormiddag belde ik naar de kinderarts voor een afspraak, we mochten komen om 14u. Na een uurtje slapen leek je al heel wat beter. De dokter onderzocht je, maar zag niets abnormaals ... 's Avonds maakte je toch 38,5° koorts. Wij dachten alsmaar meer aan tandjes, want we hadden heel de nacht je tandvlees gemasseerd en dat bleek te helpen ... ik kocht je zelfs al verzachtende zalf en tandpasta.

Maar toen je vrijdagmiddag plots 39,6° koorts had en de kinderarts niet thuis was, brachten we je naar Klina, via spoed. Daar had je al bijna 40° koorts ... Je werd volledig onderzocht: oortjes, luchtwegen, keel, ... niets te zien. Dan gingen ze je urine onderzoeken dmv een doorschijnend zakje dat op je werd gekleefd. Net toen de assistente terug kwam met wat water om het plassen te bespoedigen, had je al een plasje in 't zakje gedaan. Diagnose: ontsteking aan de blaas èn nieren (pyelo-nefritis; ontsteking van het nierbekken waarin de gevormde urine wordt verzameld)! Dus, ... opname in 't ziekenhuis was noodzakelijk om intraveneus een hoge dosis antibiotica (Zinacef) te kunnen toedienen. Terwijl ik naar huis reed om kledij enzo voor ons te halen, bleef papa bij je toen ze tot 3x toe prikten om een infuusje te steken. Je was zo flink zei papa!
Toen mochten we naar de kamer ... tot onze grote verbijstering naar een 2 persoonskamer (= 4 persoonskamer: 2 kindjes en 2 mama's). Er lag al een kindje van 2 dat héél actief was, zo ook haar twee zusjes die op bezoek waren. Onmogelijk voor jou om wat te slapen. Tja, dat zagen wij niet zitten, vooral papa niet! Al waren er meerdere 2 persoonskamers vrij, de koppige verpleegster wilde ons die niet geven, want die waren voorbehouden voor maandag !!??!! Haha, "die kennen onze papa niet hé?" Hij begon te telefoneren; van Jef, naar Piet, naar Louis, ... zelfs naar Dokter Ballaux en tenslotte naar het diensthoofd van de afdeling pediatrie. Voila, uiteindelijk kregen we toch een kamer, maar slechts tot zondag middag. Toch al iets dachten we, dan kon jij wat bijslapen. De eerste nacht sliep je van middernacht tot 5u 's ochtends (mama iets minder), dit dankzij de medicatie. Plassen deed duidelijk al geen pijn meer en van koorts was ook geen sprake meer. Om 6.30u viel je al terug in slaap.
De dagen daarop zijn we nog 2x van kamer verwisseld, gelukkig telkens naar een kamer voor ons alleen. Tot maandag had je ook een baxter met vocht, waardoor je eetlust wat minder was, maar toen die weg mocht, was je weer helemaal de oude!
Dinsdag werd er een echo gemaakt van je niertjes. Alles bleek ok! Woensdag controleerden ze nog een laatste keer je urine en kreeg je een laatste dosis antibiotica via je catheter, dan mocht alles eraf! Om 15u mochten we naar huis! Olé!
Je moet nog dagelijks, tot 16/01 antibiotica krijgen in de vorm van een siroopje (Zinnat), dan hebben we een nieuwe afspraak voor verder onderzoek (cystografie; dmv contrastvloeistof op te spuiten in een blaassonde wordt nagekeken of er geen urine terugvloeit van de blaas naar de nieren, wat infecties kan veroorzaken). De dokters willen 100% zekerheid dat het een éénmalige tegenslag betrof. Laat ons hopen. We zijn nu in elk geval weer terug thuis en nu kunnen we allebei wat tot rust komen. Papa en Yuma waren heel blij dat we weer terug samen met z'n viertjes thuis waren.
Lieve meid, laat nu de uitslag van het onderzoek op 16/01 goed zijn, dan kunnen we dit allemaal vergeten.
Liefs, je mama xxx.